... Που μπορεί να βρίσκεται η αλήθεια στη σύγχρονη χαρακτική; Μόνο στην ιδέα του τυπωμένου χαρτιού; Πιστεύω ότι η σύγχρονη χαρακτική έχει δικαίωμα να θίγει τα εικαστικά προβλήματα του παρόντος που αφορούν τη σημερινή τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε, πια, τη χαρακτική μέσω ενός πολύ πλατύτερου πρίσματος, από αυτό που συνηθίζαμε να την αντιλαμβανόμαστε πρωτύτερα. Για παράδειγμα, λέγαμε ότι μόνο το τυπωμένο χαρτί ήταν ο τελικός μας σκοπός και αφήναμε στην άκρη κάθε τι που αφορούσε τη μήτρα. Ένας τεράστιος όγκος εργασίας γινόταν στην επιφάνεια της μήτρας, αλλά δεν είχε καθόλου αξία για μας. Δεν λαμβάναμε καθόλου υπ’ όψη την προσωπική ηδονή, καθώς δουλεύαμε πάνω στη μήτρα και εστιάζαμε την προσοχή μας μόνο στη διαδικασία της εκτύπωσης, αφού ότι κάναμε στην επιφάνεια της μήτρας δεν είχε άλλο σκοπό από το να την ετοιμάσει για το τελικό στάδιο, αυτό της εκτύπωσης. Προφανώς αφήναμε στην άκρη όλες τις πλαστικές αξίες που κρύβονταν στην επιφάνεια της μήτρας, η οποία αντιπροσωπεύει το υλικό και την πλαστική του συμπεριφορά, μέσω της διαχείρισης, της οποίας παίρνουν το όνομά τους οι διάφορες τεχνικές της χαρακτικής.
     Το 1996 άρχισα να χρησιμοποιώ το plexiglass ως το κατάλληλο υλικό για τις ακιδογραφίες μου. Η διαφάνειά του μου ενέπνευσε την πάλη μεταξύ της μνήμης και της λήθης. Ότι χαράσσεται, αντιστέκεται περισσότερο στη διάβρωση και την καταστροφή από το χρόνο. Έτσι, η χαρακτική κατά κάποιο τρόπο υπηρετεί τη μνήμη. Ξεκινώντας από αυτό το αξίωμα, αντιλαμβάνομαι το τυπωμένο χαρτί ως την απτή μνήμη της πράξης της χάραξης και της εκτύπωσης. Το plexiglass μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ενός τρισδιάστατου κύβου, όπου το χαρακτικό τοποθετείται και προστατεύεται στο διηνεκές. Αυτό είναι το βασικό βήμα, από το οποίο ξεκίνησε η διαδικασία εξέλιξης στην πρόσφατη δουλειά μου. Η πρώτη σειρά έργων ονομάστηκε «Φυλάκια Μνήμης» και ήταν ένα σύνολο από διάφανους κύβους που περιείχαν την απτή μνήμη της χαρακτικής πράξης που αναδύθηκε από τις μήτρες του plexiglass. Αργότερα, χρησιμοποίησα τις ιδιότητες της διαφάνειας για να αποφύγω χρήση του πιεστηρίου. Έτσι, για να έχω μια «έκδοση» έργων τοποθέτησα, ως πρώτο βήμα, στις κάθετες πλευρές ενός διάφανου κύβου δυο κάτοπτρα. Ανάμεσά τους και στο κέντρο τoυ κύβου τοποθέτησα μια χαραγμένη και μελανωμένη διάφανη μήτρα. Τα δύο κάτοπτρα πολλαπλασιάζουν στο άπειρο το είδωλο της διάφανης χαραγμένης μήτρας. Έτσι, έχουμε μέσα σε ένα «Φυλάκιο Μνήμης» συμπυκνωμένες τις ιδέες της πράξης της χάραξης, της πράξης της εκτύπωσης και της σειράς των αντιτύπων, χωρίς τη χρήση του πιεστηρίου.
    Έπειτα, το επόμενο βήμα ήταν η εγκατάλειψη της εκτύπωσης. Και αυτό επιτεύχθηκε χρησιμοποιώντας για μια άλλη φορά τη διαφάνεια ως τη βασική παράμετρο για τη σύνθεση του έργου. Η χρήση του πιεστηρίου αντικαταστάθηκε με τη χρήση του φωτός. Μία δέσμη από ηλεκτρικό φως περνά μέσα από τη διάφανη, χαραγμένη και μελανωμένη μήτρα και προβάλλει κάθετα τη σκιά από τα χαραγμένα και μελανωμένα ίχνη της μήτρας στην επιφάνεια ενός άσπρου χαρτιού που τοποθετήθηκε στο βάθος ενός διάφανου κύβου από plexiglass. Τελικά ο κύβος μετατρέπεται στο ζωτικό χώρο, όπου πραγματώνεται ο εικαστικός μύθος.
      Μετά από αυτό το στάδιο συνέχισα συνδυάζοντας την ψηφιακή εκτύπωση με τη βασική τεχνική της χαρακτικής: την ακιδογραφία. Αυτή τη φορά ο χαραγμένος και μελανωμένος κύβος βυθίστηκε σε ρηχά νερά. Το ηλιακό φως περνά και μέσω της διάθλασής του δημιουργεί μία τελείως απρόβλεπτη κατάσταση που το ανθρώπινο μάτι αδυνατεί να συλλάβει. Η χρήση μιας μικρής αναλογικής φωτογραφικής μηχανής αποκαλύπτει το φυσικό φαινόμενο που συμβαίνει. Διαφάνειες, από αυτό το φαινόμενο, πάρθηκαν, σαρώθηκαν και τυπώθηκαν ψηφιακά. Τώρα έχουμε την ιδέα της χαραγμένης μήτρας και την ιδέα ενός τυπώματος που δεν αντιστοιχεί στη μήτρα. Μια καλλιτεχνική πράξη (η χαραγμένη και μελανωμένη μήτρα που βυθίστηκε στο νερό), ενώνεται με ένα φυσικό φαινόμενο (τη διάθλαση του φωτός), η οποία  βεβαιώνεται μέσα από τη χρήση της φωτογραφικής μηχανής και στο τέλος γεννά ένα καινούργιο αισθητικό φαινόμενο, το οποίο πιστοποιείται με την ψηφιακή εκτύπωση.
    Όλες αυτές οι σκέψεις τροφοδοτήθηκαν από τη δυνατή θέση ότι οι εσωτερικές αισθητικές δυνάμεις της χαρακτικής δεν έχουν ακόμα εξερευνηθεί, αφού η χαρακτική ακολουθούσε τη ζωγραφική και την αναπαραγωγή μιας ζωγραφισμένης εικόνας.
  Κλείνοντας το κείμενο αυτό, θα ήθελα να παραθέσω την αντίληψη μου για τη χαρακτική. Λέω, ότι όλοι μας, κάποτε, έχουμε κάνει χωρίς να το καταλάβουμε χαρακτική. Το πληγωμένο και ματωμένο γόνατο ενός παιδιού είναι η μήτρα και η γάζα της πληγής είναι το χαρακτικό. Μέσα από αυτόν τον πλατύ ορίζοντα, λοιπόν, όπου η χαρακτική έχει το δικαίωμα, όχι μόνο να εμπλέκεται με τη σύγχρονη αισθητική, αλλά και να δημιουργεί τη δική της, τελικά έφτασα σε αυτή τη θέση που πάντα σέβεται την ιδέα μιας μήτρας και την απτή μνήμη της: το χαρακτικό.

                                                                                     Ξενοφών Σαχίνης
                                                                                Καθηγητής Χαρακτικής Α.Π.Θ.
                                                                                          Δεκέμβριος 2009